نکات امنیتی در تنظیم پسورد و دسترسی دوربین تحت شبکه

با نکات امنیتی در تنظیم پسورد و دسترسی دوربین تحت شبکه آشنا شوید. کمتر کسی وقتی برای اولین‌بار تصویر خانه یا محل کارش را روی موبایل می‌بیند، به این فکر می‌افتد که همان تصویر می‌تواند برای یک نفر غریبه در آن‌سوی دنیا هم قابل مشاهده باشد. همین فاصله ذهنی بین «راحتی» و «امنیت» است که باعث می‌شود بخش بزرگی از دوربین‌های تحت شبکه با همان تنظیمات پیش‌فرض کارخانه و بدون هیچ دقتی در پسورد و نوع دسترسی، سال‌ها کار کنند؛ تا روزی که پای یک نفوذ یا سوءاستفاده وسط بیاید.

در این مطلب، فقط درباره تئوری امنیت حرف نمی‌زنیم؛ سراغ همان چیزهایی می‌رویم که در حملات واقعی هدف قرار می‌گیرند: پسورد، اکانت‌ها، دسترسی از راه دور، تنظیمات مودم، وای‌فای، اپلیکیشن‌ها و عادت‌های روزمره کاربران. هدف این است که بعد از خواندن، بتوانید با چند تغییر ساده ولی دقیق، کاری کنید که دوربین شما برای مهاجم‌ها «بی‌ارزش و وقت‌گیر» باشد؛ و این در دنیای واقعی یعنی امن‌تر بودن.

اهمیت جدی گرفتن تنظیم پسورد و دسترسی در دوربین تحت شبکه

دوربین‌های آنالوگ قدیمی فقط به DVR متصل بودند و برای دیدن تصویر باید حتماً نزدیک همان دستگاه می‌بودید. اما دوربین تحت شبکه، ذاتاً برای دیده‌شدن از راه دور طراحی شده است؛ از شبکه داخلی گرفته تا اینترنت و اپ موبایل. همین قابلیت، اگر بدون توجه به نکات امنیتی تنظیم پسورد و دسترسی دوربین استفاده شود، به‌جای یک ابزار حفاظتی، می‌تواند خودش تبدیل به یک نقطه‌ضعف جدی شود.

نکته این‌جاست که بیشتر نفوذها به دوربین‌ها نیاز به «هک سینمایی» ندارند. کافی است:

• پسورد پیش‌فرض عوض نشده باشد؛
• وای‌فای ضعیف باشد؛
• دسترسی از راه دور بدون کنترل فعال مانده باشد؛
• یا فریم‌ویر سال‌ها به‌روزرسانی نشده باشد.

ابزارهای خودکار، هر روز هزاران IP و پورت را اسکن می‌کنند تا دستگاه‌هایی را پیدا کنند که با همین بی‌احتیاطی‌ها رها شده‌اند. بنابراین امنیت دوربین، از لحظه‌ای شروع می‌شود که تصمیم می‌گیرید آن را فقط یک وسیله «نصب کن و فراموش کن» نبینید.

 ◁◁ مطلب پیشنهادی:  آیا دوربین های اسفیورد هک می‌شوند؟

اصول طلایی در انتخاب و مدیریت پسورد دوربین تحت شبکه

اولین لایه مهم در نکات امنیتی تنظیم پسورد و دسترسی دوربین، خودِ پسورد است. انتخاب و مدیریت درست آن، به‌تنهایی بسیاری از حملات را خنثی می‌کند.

بزرگ‌ترین اشتباه، نگه‌داشتن پسورد و نام کاربری پیش‌فرض است. این اطلاعات معمولاً در اینترنت منتشر شده و در لیست‌های آماده ابزارهای حمله قرار دارند. بنابراین، قبل از اینکه حتی تصویر را چک کنید، باید سراغ منوی «User / Account / Security» بروید، نام کاربری و پسورد را عوض کنید و اگر دوربین اجازه می‌دهد، حساب پیش‌فرض مثل admin را غیرفعال کنید.

در قدم بعد، خودِ پسورد باید جدی گرفته شود. پسوردهای کوتاه و عددی مثل «۱۱۱۱۱۱» یا «۱۲۳۴۵۶»، در برابر حملات حدس خودکار تقریباً هیچ مقاومتی ندارند. استاندارد منطقی برای دوربین خانگی، پسوردی است با حداقل ۱۲ کاراکتر که ترکیبی از حروف کوچک و بزرگ، عدد و علامت خاص باشد. یک روش کاربردی این است که سه کلمه ساده قابل‌حفظ را با عدد و علامت ترکیب کنید؛ چیزی شبیه Blue!Tree92Garden که برای شما قابل‌به‌خاطر سپردن است ولی برای نرم‌افزارهای حدس پسورد تقریباً کابوس است.

نکته مهم دیگر، استفاده نکردن از پسوردهای تکراری است. اگر همان پسورد دوربین، روی ایمیل، شبکه اجتماعی یا سرویس‌های دیگر هم استفاده شود، لو رفتن یکی از آن‌ها یعنی باز شدن افق حمله برای بقیه. برای دوربین، بهتر است همیشه یک پسورد اختصاصی و یکتا داشته باشید. اگر تعداد پسوردهای مختلف زیاد شده، استفاده از یک نرم‌افزار مدیریت پسورد می‌تواند کمک کند.

از طرف دیگر، خوب است پسورد دوربین و حتی وای‌فای، هر چند وقت (مثلاً هر ۶ تا ۱۲ ماه) تغییر کند؛ به‌خصوص اگر دسترسی ابری فعال است و از چند دستگاه مختلف به تصویر دسترسی دارید. این کار ساده، اثر هرگونه لو رفتن احتمالی را محدود می‌کند.

مدیریت دسترسی

وقتی از نکات امنیتی تنظیم پسورد و دسترسی دوربین صحبت می‌کنیم، فقط درباره خود پسورد حرف نمی‌زنیم؛ درباره «دامنه و نوع دسترسی» هم صحبت می‌کنیم. اینکه چه کسانی، از چه شبکه‌ای و با چه سطحی از اختیار بتوانند به دوربین متصل شوند، عملاً امنیت واقعی شما را تعیین می‌کند.

اولین سؤال این است: واقعاً لازم است از خارج خانه یا محل کار، به دوربین دسترسی داشته باشید؟ اگر پاسخ منفی است، فعال نگه داشتن دسترسی از راه دور (Remote / P2P / Cloud) فقط ریسک اضافه می‌کند. در این حالت، منطقی‌تر است این گزینه‌ها را در تنظیمات دوربین خاموش کنید و دسترسی را فقط به شبکه داخلی (LAN) محدود کنید.

اگر اما دسترسی از راه دور برای شما ضروری است، مثلاً زیاد سفر می‌روید یا می‌خواهید یک فروشگاه را از هرجا زیر نظر داشته باشید، باید این لایه را با دقت بیشتری ببندید. استفاده از اپلیکیشن رسمی سازنده و سرویس ابری مطمئن، اولین قدم است. در کنار آن، هرجا امکان فعال‌سازی ورود دو مرحله‌ای (2FA) وجود دارد، بهتر است از همان ابتدا فعال شود. این کار باعث می‌شود حتی اگر کسی به پسورد دست پیدا کند، بدون تأیید از طریق گوشی شما نتواند وارد حساب شود.

نکته مهم دیگر، موضوع پورت‌ها است. دوربین‌ها و NVRها معمولاً از پورت‌های مشخصی برای وب (HTTP/HTTPS) یا استریم تصویر (RTSP) استفاده می‌کنند. مهاجم‌ها می‌دانند که تعداد بسیار زیادی دستگاه روی پورت‌های پیش‌فرض مثل ۸۰، ۸۸، ۴۴۳ یا ۵۵۴ رها شده‌اند؛ بنابراین این پورت‌ها اولین هدف اسکن خودکار هستند. اگر مجبور هستید از فوروارد پورت روی مودم استفاده کنید، بهتر است پورت‌ها را از حالت کاملاً پیش‌فرض به مقادیر دیگری تغییر دهید و فقط همان‌هایی را باز بگذارید که واقعاً لازم هستند. بسیاری از کاربران خانگی، با استفاده از سرویس ابری امن، حتی به فوروارد پورت هم نیازی پیدا نمی‌کنند.

در نهایت، مدیریت کاربران داخل خود دوربین یا پلتفرم نظارتی، تأثیر زیادی دارد. بهتر است برای هر فردی که قرار است تصویر را ببیند، یک حساب کاربری مجزا با سطح دسترسی مشخص تعریف کنید. مدیر اصلی فقط شما باشید و بقیه در نقش مشاهده‌گر، بدون امکان تغییر تنظیمات. اگر زمانی فردی دیگر نیازی به دسترسی نداشت، به‌جای عوض‌کردن همه‌چیز، فقط همان حساب را غیرفعال یا حذف می‌کنید.

نقش حیاتی وای‌فای و شبکه در امنیت دوربین

اگر روی دوربین بهترین پسورد را تنظیم کرده باشید، اما وای‌فای و مودم شما به‌درستی ایمن نشده باشند، در واقع درِ پشتی را باز گذاشته‌اید. بسیاری از حملات، به‌جای خود دوربین، از ضعف مودم و شبکه بی‌سیم آغاز می‌شوند.

قدم اول، نوع رمزنگاری وای‌فای است. استانداردهای قدیمی مثل WEP عملاً دیگر نباید استفاده شوند؛ شکستن آن‌ها برای ابزارهای امروزی کار سختی نیست. حداقل سطح قابل قبول، WPA2-PSK است و اگر مودمتان از WPA3 پشتیبانی می‌کند، بهتر است روی همان تنظیم شود. در کنار این، پسورد وای‌فای هم باید از حالت ساده و قابل حدس خارج شود. ترکیب نام فرزند و چند عدد، یا شماره موبایل، دیگر در سال ۱۴۰۴ انتخاب امنی محسوب نمی‌شود. قواعدی مشابه پسورد دوربین (طولانی، ترکیبی و غیرتکراری) اینجا هم باید رعایت شود.

یک نکته مفید دیگر، استفاده از شبکه مهمان (Guest Network) روی مودم است. اگر دوستان، همسایه‌ها یا مشتریان موقت شما مرتباً از وای‌فای استفاده می‌کنند، بهتر است آن‌ها را روی یک شبکه جداگانه با دسترسی محدود نگه دارید و دوربین‌ها و سایر دستگاه‌های حساس را روی شبکه اصلی، که پسوردش دست افراد محدودی است، قرار دهید. این جداسازی ساده، خطر دسترسی ناخواسته به دوربین از داخل شبکه را کمتر می‌کند.

فراموش نکنید که خود مودم هم یک دستگاه متصل به اینترنت است و فریم‌ویر آن باید به‌روز باشد. تولیدکننده‌ها با هر به‌روزرسانی، برخی ایرادات امنیتی را رفع می‌کنند. عدم به‌روزرسانی مودم و دوربین به معنی استفاده از دستگاهی است که ضعف‌های شناخته‌شده‌اش در اینترنت منتشر شده، اما هنوز روی دستگاه شما پابرجاست.

 ◁◁ مطلب پیشنهادی: امنیت سایبری دوربین مداربسته

عادت‌های روزمره که امنیت دوربین را تقویت یا تضعیف می‌کنند

در کنار تنظیمات فنی، رفتار روزمره شما هم نقش مهمی در امنیت دارد. بسیاری از نشت‌های اطلاعاتی از همین عادت‌های کوچک شروع می‌شوند.

یکی از این عادت‌ها، نصب اپلیکیشن از منابع نامعتبر است. همیشه باید اپ دوربین را از مارکت‌های معتبر یا لینک رسمی سازنده دریافت کنید. دریافت فایل نصب از گروه‌های پیام‌رسان یا سایت‌های ناشناس، ریسک نصب برنامه‌ای را بالا می‌برد که شاید فراتر از کنترل دوربین، به اطلاعات دیگری هم دسترسی بخواهد. هر وقت اپلیکیشنی روی گوشی خواست دسترسی‌های غیرمنطقی (مثل دسترسی کامل به فایل‌ها، موقعیت، میکروفون و…) بگیرد، باید لحظه‌ای مکث کنید و از خودتان بپرسید «این اپ برای کارش واقعاً به این دسترسی نیاز دارد؟».

اشتراک‌گذاری تصویر هم باید کنترل‌شده باشد. برای اعضای خانواده یا همکارانی که نیاز به مشاهده تصویر دارند، بهتر است حساب کاربری مجزا تعریف شود تا هم سطح دسترسی آن‌ها مشخص باشد، هم هر زمان لازم شد، بدون دست‌کاری تنظیمات اصلی، بتوانید دسترسی را قطع کنید. فرستادن پسورد اصلی برای چند نفر در پیام‌رسان‌ها و فراموش‌کردن اینکه چه کسانی آن را دارند، اشتباه رایجی است که بعداً دردسر درست می‌کند.

موضوع دیگری که معمولاً نادیده گرفته می‌شود، بخش گزارش‌ها و اعلان‌های امنیتی خود دوربین است. بسیاری از مدل‌ها می‌توانند ورود از دستگاه جدید، ورود ناموفق پشت‌سرهم، یا تغییر در تنظیمات را ثبت کنند. سر زدن دوره‌ای به این بخش، و فعال‌کردن اعلان‌های مهم (مثل ورود از موقعیت یا دستگاه ناشناس)، کمک می‌کند زودتر از آنچه فکرش را می‌کنید متوجه رفتارهای مشکوک شوید.

نتیجه‌گیری

نکات امنیتی تنظیم پسورد و دسترسی دوربین اگر در عمل اجرا شوند، بخش بزرگی از ریسک‌های رایج را پوشش می‌دهند: پسورد قوی و اختصاصی، محدود کردن دسترسی از راه دور، مدیریت کاربران، به‌روزرسانی مودم و دوربین، وای‌فای امن و عادت‌های درست در استفاده روزمره. با این حال، یک محدودیت مهم وجود دارد که کمتر به آن اشاره می‌شود: شما هرقدر هم روی تنظیمات خود دوربین وسواس به خرج دهید، اگر سرویس ابری، سرورهای واسط و زیرساخت ارتباطی برند، برای شرایط ایران مناسب نباشد، همیشه یک لایه ریسک خارج از کنترل شما باقی می‌ماند.

بسیاری از دوربین‌های ارزان وارداتی، از سرویس‌های ابری خارجی استفاده می‌کنند که:

• سرورهایشان در کشورهای مختلف و خارج از ایران است؛
• ممکن است به‌دلیل تحریم‌ها یا محدودیت‌های سیاسی، به‌صورت ناگهانی دچار مشکل شوند؛
• در صورت کشف ضعف امنیتی، برای کاربر ایرانی کانال رسمی و جدی برای پیگیری و دریافت اصلاحیه وجود ندارد.

به‌عبارت دیگر، شما روی دستگاهی تنظیمات امنی پیاده می‌کنید که پشت آن سرویسی قرار دارد که شاید از اساس برای منطقه‌ای دیگر طراحی شده و به شرایط ایران فکر نکرده است.

اینجاست که انتخاب درست سخت‌افزار و سرویس، خودش به بخشی از امنیت تبدیل می‌شود. دوربین بیسیم اسفیورد با همین نگاه طراحی شده است: با تکیه بر سرورهای داخلی، زیرساخت سازگار با اینترنت ایران و امکان استفاده از حافظه ابری در داخل کشور. این یعنی داده‌های شما برای ذخیره و انتقال، لزوماً از کشور خارج نمی‌شوند و وابستگی به سرویس‌های خارجی تحریم‌پذیر و ناپایدار کمتر است.

از طرف دیگر، وقتی تنظیمات امنیتی برایتان مهم می‌شود، رابط کاربری و اپلیکیشن هم باید آن‌قدر ساده و بومی باشد که بتوانید این تنظیمات را واقعاً پیدا و اعمال کنید. در بسیاری از برندهای متفرقه، منوهای نامفهوم، ترجمه‌های ناقص و اپ‌های غیررسمی، باعث می‌شود حتی کاربران حرفه‌ای هم در پیدا کردن گزینه‌های امنیتی سردرگم شوند. در مقابل، اپ‌ها و راهنماهای اسفیورد با تمرکز روی کاربر ایرانی طراحی شده‌اند تا کارهایی مثل تغییر پسورد، تعریف کاربر جدید، محدود کردن دسترسی یا به‌روزرسانی فریم‌ویر، به چند لمس ساده خلاصه شود.

در نهایت، داشتن پشتیبانی و گارانتی واقعی داخل کشور به این معناست که اگر جایی احساس کردید تنظیمات امنیتی‌تان درست کار نمی‌کند، یا مشکوک شدید که دسترسی ناخواسته‌ای وجود دارد، می‌توانید با یک تیم فنی صحبت کنید که در دسترس است و محصول را می‌شناسد؛ نه با یک ایمیل بی‌پاسخ به یک شرکت ناشناس خارجی.

اگر برای امنیت خانه یا محل کارتان جدی هستید، منطقی است هم از داخل تنظیمات دوربین به امنیت توجه کنید، هم از بیرون، با انتخاب برندی که زیرساخت و پشتیبانی‌اش با واقعیت اینترنت و محدودیت‌های ایران سازگار است. دوربین بیسیم اسفیورد، با ترکیب سرورهای داخلی، قابلیت‌های امنیتی نرم‌افزاری، رابط کاربری بومی و پشتیبانی فعال، می‌تواند آن حلقه‌ای باشد که بین «نکات امنیتی» و «امنیت واقعی در عمل» کم بود.

اگر در فکر خرید دوربین جدید یا ارتقای سیستم فعلی هستید، بررسی دقیق مشخصات و امکانات دوربین بیسیم اسفیورد، قدم منطقی بعدی است؛ انتخابی که هم از نظر فنی، هم از نظر زیرساختی و هم از نظر پشتیبانی، با چیزی که در این مقاله خواندید هم‌جهت است.

سوالات متداول

1. چطور بفهمم دوربین تحت شبکه من از نظر امنیتی درست تنظیم شده است؟
   اگر پسورد پیش‌فرض را عوض کرده‌اید، دسترسی از راه دور بدون نیاز را خاموش کرده‌اید، وای‌فای را با WPA2/WPA3 و پسورد قوی بسته‌اید و فریم‌ویر مودم و دوربین به‌روز است، می‌توان گفت در سطح خانگی تنظیماتتان روی مسیر درست قرار دارد. مرور دوره‌ای لاگ ورودها و دستگاه‌های متصل هم کمک می‌کند زودتر از فعالیت‌های مشکوک باخبر شوید.
2. فقط strong بودن پسورد کافی است یا کار دیگری هم لازم است؟
   پسورد قوی بسیار مهم است، اما به‌تنهایی کافی نیست. اگر مودم باز باشد یا فریم‌ویر قدیمی حفره امنیتی داشته باشد، مهاجم می‌تواند از مسیرهای دیگری وارد شود. ترکیب پسورد قوی با شبکه امن و به‌روزرسانی نرم‌افزار، نتیجه واقعی را می‌سازد.
3. برای اعضای خانواده بهتر است یک حساب مشترک باشد یا حساب‌های جدا؟
   از نظر امنیتی حساب‌های جداگانه بهتر است. می‌توانید برای خودتان حساب مدیر و برای بقیه حساب‌های مشاهده‌گر تعریف کنید. اگر زمانی خواستید دسترسی کسی را قطع کنید، فقط همان حساب را حذف می‌کنید و نیازی به تغییر کلی تنظیمات نیست.
4. استفاده از سرویس ابری، امنیت را بهتر می‌کند یا بدتر؟
   اگر سرویس ابری معتبر و به‌روز باشد، معمولاً ارتباط را رمزنگاری می‌کند و می‌تواند امنیت را بهتر کند. اما وقتی سرویس ابری نامطمئن و بدون پشتیبانی مناسب باشد، خودش تبدیل به یک نقطه‌ضعف می‌شود. مهم این است که هم سرویس را درست انتخاب کنید، هم روی حساب کاربری‌تان پسورد قوی و ترجیحاً 2FA فعال کنید.
5. پسورد عددی شش‌رقمی برای دوربین، تا چه حد خطرناک است؟
   پسورد کاملاً عددی و کوتاه، عملاً در مقابل حملات حدس خودکار مقاومتی ندارد. ابزارهای اتوماتیک می‌توانند همه ترکیب‌های شش‌رقمی را در زمان کوتاهی امتحان کنند. استفاده از ترکیب حروف و عدد با طول بیشتر، سطح امنیت را به‌شدت بالا می‌برد.
6. اگر شک کنم کسی بدون اجازه به دوربینم دسترسی دارد، اولین اقدام چیست؟
   اول اینترنت یا دسترسی از راه دور دوربین را موقتاً قطع کنید، سپس پسورد دوربین و وای‌فای را تغییر دهید. بعد، لاگ دستگاه را برای بررسی ورودها مرور کنید. اگر از سرویس ابری استفاده می‌کنید، بررسی کنید چه دستگاه‌هایی به حساب متصل هستند و موارد ناشناس را حذف کنید. در صورت تداوم نگرانی، با پشتیبانی برند تماس بگیرید.
7. چقدر لازم است فریم‌ویر دوربین را به‌روز نگه دارم؟
   هر چند ماه یک بار سر زدن به بخش به‌روزرسانی کافی است. وقتی آپدیتی منتشر می‌شود، معمولاً علاوه بر امکانات جدید، حفره‌های امنیتی شناخته‌شده هم برطرف شده‌اند. به‌روزرسانی نکردن یعنی عمداً با نسخه‌ای کار می‌کنید که نقص‌هایش برای مهاجمان شناخته شده است.
8. VPN برای دسترسی به دوربین خانگی ضروری است؟
   برای محیط‌های بسیار حساس، استفاده از VPN یک لایه امنیتی اضافه ایجاد می‌کند، چون ارتباط را در مسیر رمزنگاری می‌کند. برای کاربر خانگی که از سرویس ابری امن استفاده می‌کند، VPN الزام مطلق نیست، اما می‌تواند امنیت کلی شبکه‌اش را بهبود بدهد.
9. قرار دادن دوربین روی شبکه مهمان ایده خوبی است یا نه؟
   اغلب بهتر است دوربین روی شبکه اصلی امن باشد و شبکه مهمان برای دستگاه‌های موقت و میهمان‌ها استفاده شود. هدف این است که شبکه‌ای که دوربین روی آن قرار دارد، کمتر در معرض حضور دستگاه‌ها و افراد ناشناس باشد.
10. قطع شدن اینترنت تنظیمات امنیتی دوربین را خراب می‌کند؟
    معمولاً خیر. تنظیمات پسورد، نقش‌ها و شبکه روی خود دستگاه ذخیره می‌شود. فقط ممکن است در زمان قطع اینترنت، برخی قابلیت‌ها مثل دسترسی ابری یا دریافت هشدارها موقتاً غیرفعال شود. بعد از وصل شدن مجدد اینترنت، بد نیست برای اطمینان، وضعیت اتصال و به‌روزرسانی را یک بار دیگر چک کنید.

مشکلات رایج و پاسخ برای حل

• مشکل: استفاده از نام کاربری و پسورد پیش‌فرض کارخانه
  راه‌حل: بلافاصله بعد از اولین راه‌اندازی، نام کاربری و پسورد پیش‌فرض را تغییر دهید و اگر امکان دارد حساب پیش‌فرض مثل admin را غیرفعال کنید.
• مشکل: انتخاب پسورد کوتاه و ساده، مخصوصاً فقط عددی
  راه‌حل: پسورد را حداقل ۱۲ کاراکتر و شامل حروف بزرگ، حروف کوچک، عدد و علامت خاص تنظیم کنید تا در برابر حملات حدس خودکار مقاومت مناسبی داشته باشد.
• مشکل: استفاده از یک پسورد مشترک برای دوربین، ایمیل و شبکه‌های اجتماعی
  راه‌حل: برای دوربین تحت شبکه حتماً پسورد جداگانه تعریف کنید و از نرم‌افزار مدیریت پسورد برای نگهداری امن آن استفاده کنید.
• مشکل: فعال بودن دسترسی از راه دور در حالی که نیازی به آن نیست
  راه‌حل: اگر به تصویر دوربین از بیرون محیط دسترسی نمی‌خواهید، بخش Remote / P2P / Cloud را غیرفعال کنید و فقط از شبکه داخلی استفاده کنید.
• مشکل: فوروارد کردن پورت‌های پیش‌فرض دوربین روی مودم بدون آگاهی از ریسک‌ها
  راه‌حل: فقط در صورت ضرورت پورت‌ها را فوروارد کنید، پورت‌های پیش‌فرض را به مقادیر دیگر تغییر دهید و در صورت امکان به‌جای دسترسی مستقیم، از سرویس ابری امن استفاده کنید.
• مشکل: استفاده از وای‌فای با رمزنگاری ضعیف یا پسورد بسیار ساده
  راه‌حل: مودم را روی WPA2-PSK یا WPA3 تنظیم کنید و پسورد وای‌فای را طولانی و ترکیبی انتخاب کنید. از دادن پسورد شبکه اصلی به افراد زیاد خودداری کنید.
• مشکل: دادن دسترسی مدیریتی به همه کاربران خانه یا محل کار
  راه‌حل: یک یا دو حساب مدیریتی کافی است؛ برای بقیه حساب‌های مشاهده‌گر بسازید تا نتوانند تنظیمات حساس را تغییر دهند.
• مشکل: نادیده گرفتن به‌روزرسانی فریم‌ویر دوربین و مودم برای مدت طولانی
  راه‌حل: هر چند ماه یک بار بخش به‌روزرسانی را بررسی کنید و از فایل‌ها و روش‌های رسمی برای آپدیت استفاده کنید تا حفره‌های امنیتی شناخته‌شده بسته شود.
• مشکل: استفاده از اپلیکیشن‌های غیررسمی یا ناشناس برای دسترسی به دوربین
  راه‌حل: تنها از اپ‌های رسمی معرفی‌شده توسط سازنده یا نماینده معتبر و از مارکت‌های شناخته‌شده استفاده کنید و دسترسی‌های غیرضروری را به اپ‌ها ندهید.
• مشکل: بی‌توجهی کامل به لاگ‌ها، هشدارها و دستگاه‌های متصل
  راه‌حل: در بازه‌های زمانی منظم، گزارش ورودها و لیست دستگاه‌های متصل را بررسی کنید و در صورت مشاهده فعالیت مشکوک، سریعاً پسورد را تغییر و دسترسی‌های اضافی را حذف کنید.